Bu çalışmanın amacı Nezihe Meriç’in Alagün Çocukları adlı romanından hareketle göç olgusunun ortaya çıkardığı bir sonuç bağlamında kentleşme sürecinde bireyler üzerinde gerek sosyolojik gerek psikolojik yansımaları olan apartman ve gecekondu kavramlarının çocuklar tarafından nasıl algılandığını ortaya koymaktır. Nitel içerik analizi yöntemi kullanılan bu çalışmada Türkiye’nin iç göç süreci ve akabinde meydana gelen hızlı gecekondulaşma, apartmanlaşma, kentsel dönüşüm sürecinde 1950 dönemi Türk edebiyatının ilk kadın öykü yazarlarından biri olan Nezihe Meriç, eserlerinde toplumsal sorunları ön plana koymaktadır. Meriç, köyden kente göç temasını işlediği Alagün Çocukları adlı romanda kentleşme sürecinde gecekondu ve apartman kavramlarının bireyler üzerindeki etkisini ve onlar tarafından nasıl algılandığını çocuk gözüyle anlatıyor. 1950li yıllarda kırsal göçün artması kentlerde çeşitli sorunları da beraberinde getirmiştir. Temel fizyolojik ihtiyaçlarının yanı sıra barınacak yer arayışı kırsaldan gelen kişilerin en büyük sorunlarındandır. Kente yeni gelen vasıfsız iş gücü konumundaki kişiler, ne iş bulursa yapacak hangi koşullarda olursa yaşayacak durumdadırlar. Bu kişilerin büyük bir bölümü apartmanlarda kapıcı ya da temizlikçi olarak çalışmaktadırlar. Söz konusu durum ise farklı sosyolojik ve psikolojik sorunları beraberinde getirmiştir. Kapıcılıkla geçimini sağlayan kır kökenli ailelerin, apartman sakinleri tarafından sadece hizmet sağlayıcı olarak görülüp değersizleştirilmeleri veya sağlık koşulları uygun olmayan bodrum katlarında yaşamaya mecbur olmaları bu sorunlardan bazılarıdır.

Nezihe Meriç, Alagün Çocukları, göç, gecekondu, apartman.