Bu çalışma, Arjantinli diplomat ve yazar Jorge G. Blanco Villalta’nın 1939 yılında yayımladığı Literatura Turca Contemporánea başlıklı makalesinde klasik Türk edebiyatına yönelik ortaya koyduğu yaklaşımı, eleştirel bir perspektifle incelemektedir. Villalta, Türk edebiyatını İslamiyet öncesinden Cumhuriyet dönemine kadar tarihsel bir çerçevede ele alırken; özellikle klasik dönemi, İran etkisi altında gelişmiş, biçimsel ustalığın öne çıktığı ve gerçeklikten kopuk bir edebî evre olarak tanımlar. Bu bağlamda, çalışmada önce ilgili makalenin genel yapısı ve klasik Türk edebiyatına dair bölümü özetlenmiş; ardından Villalta’nın klasik şiir ve nesir anlayışı, mazmun sistemi, temsillerin çok katmanlı yapısı, şiirin toplumsal işlevi ve entelektüel arka planı gibi yönlerden değerlendirilmiştir. Niteliksel ve metin odaklı çözümlemelere dayanan bu incelemede, Villalta’nın klasik edebiyata ilişkin yorumlarının, oryantalist bakış açısının tipik izlerini taşıdığı ve dönemin edebî-estetik yapısını indirgemeci bir düzlemde kavradığı ortaya konulmuştur. Çalışma, Latin Amerika’da klasik Türk edebiyatına dair erken bir okumanın, edebiyat tarihi yazımı bağlamında hangi kavramsal sınırlılıkları barındırabileceğine dair örnek bir inceleme sunması bakımından özgün bir katkı sunmayı hedeflemektedir.

Jorge G. Blanco Villalta, Klasik Türk edebiyatı, Divan Şiiri, Estetik Eleştiri, Güney Amerika, Nesir