Türk şiirinin tarihsel seyri dikkate alındığında Tanzimat fermanı ve onun getirdiği yenilikler milat alınabilir. Türk modernleşme teşebbüsünün 17. yüzyıla dayandığını düşündüğümüzde askerî, ekonomik, iktisadî yeniliklerin yanında 19. yüzyılda kültürel ve hukukî yeniliklerin eklenmesi, edebiyatımızı da yeni bir medeniyet dairesinin yörüngesi almıştır. Medeniyet sahasında kendi normları üzerine form kurabilme yetisi kaybolmuş, Batı’nın teori ve ideolojilerini referans alarak form geliştirebilme çabaları kendini göstermiştir. İslâmî kaynakları referans alan medeniyet olgusu yoktur artık. Bundan böyle İslâmî perspektifler üzerine kurulu bir medeniyet tasavvuru ve onun izdüşümündeki edebiyat formu yerine, Batı’ya ait kültürel kodların benimsendiği bir edebiyat söz modeli konusudur. Tanzimat’tan başlayarak Cumhuriyet dönemi ve dahi Tek Parti iktidarına kadar yükselerek devam eden Türk modernleşmesi, edebiyat bağlamında da etkisini güçlü şekilde hissettirmiştir. Batı’ya ait olguların taklidî düzeyde kalması, haliyle modernleşme krizini beraberinde getirdiği gibi Sezai Karakoç gibi şairler ölçüsünde kendi medeniyet dinamiklerine yeniden dönüş gayreti başlamıştır. Bu bağlamda kaleme alınan makalede Sezai Karakoç’un yeni medeniyet tasavvurunun poetikası üzerinde durulacaktır.

Sezai Karakoç, İslâm, Batı, Requiem.