Osmanlı Devleti’nde şenliklerde, ziyafetlerde, musiki fasıllarında rakkas, hokkabaz, vd. eğlence ile ilişkilendirilebilecek hemen her meslek erbabının yer aldığı bilinmektedir. Şairler bu meclislerde okudukları gazeller ve kasidelerle insanların hoşça vakit geçirmelerine katkıda bulunmuşlardır. Eğlenmeyi seven ve şiirlerinde eğlenceyi merkeze alan bazı klasik Türk şairleri, dönemin gözde mekânlarındaki işret meclislerine, kış eğlencelerinin dikkat çeken helva sohbetlerine, çerağanlarına şiirlerinde sıklıkla yer verirler. Osmanlı döneminde eğlence kültürünün önemli parçaları sayılabilecek bu etkinlikler dönemin şairlerince farklı benzetmelerle ele alınır. 18. yüzyıl divan şairlerinden İbrahim Tırsî, Hevâyî tarzını devam ettiren hemen her şeyi alaycı bir dille anlatan bir hezl şairi olarak nitelendirilir. Şiirlerinde gündelik hayatın neredeyse her alanından örnekler bulunur. Dönemin eğlence anlayışına dair birçok unsur divanından tespit edilebilir. Tırsî, günlük hayattan ve sosyal çevresinden yararlanarak derlediği birçok unsuru alaycı yaklaşımıyla ele almış, bu sırada eğlenmeyi ve eğlendirmeyi hedeflemiştir. Çalışmada Tırsî’nin hayatı ve şairliği üzerinde durulmuş, eğlence redifli şiiri incelenmiştir. Divanındaki eğlence unsurları belirlenerek eğlencelerde yer alan oyuncular tespit edilmek istenmiş, eğlencelerde şairliği dışında farklı mesleklerle iştigal eden Tırsî’nin gözünden dönem eğlenceleri değerlendirilmiştir.

Tırsî, eğlence, hiciv, seyirlik oyunlar.