Konuşma becerisi bireylerin kendisini ikinci dilde ifade edebilmesinin en pratik yollarından biridir. Genellikle ölçünlü dilin kullanılmasıyla gerçekleşen bu beceride yeri geldiğinde konuşma dilinin unsurlarını kullanmak da iletişim açısından önem arz etmektedir. Çünkü hedef dil kullanıcıları kendi aralarında çoğunlukla konuşma dili aracılığıyla anlaşmaktadır. Bundan dolayı bazı zamanlarda ikinci dil öğrenicilerine de konuşma dilinin öğretimi söz konusu olabilmektedir. Bu doğrultuda çalışmanın amacı, Türkçenin ikinci dil olarak öğretiminde konuşma dilinin önemini inceleyerek, dil becerileri gelişimine ve iletişim başarısına olan katkısına ilişkin öğretici görüşlerini tespit etmektir. Çalışma nitel araştırma yöntemi çerçevesinde olgubilim deseniyle gerçekleştirilmiştir. Çalışmanın katılımcılarını Türkiye’nin çeşitli illerinde TÖMER’de görev yapan öğreticiler oluşturmuştur. Veriler, yarı yapılandırılmış görüşme formundan faydalanarak görüşme yoluyla toplanılmıştır. Elde edilen verilerin analizi içerik analiziyle gerçekleştirilmiştir. Araştırmanın sonunda katılımcıların büyük bir bölümü öğrenicilerin gerçek hayatta iletişim kurabilmeleri için konuşma diline odaklanmanın önemini vurgularken bazı katılımcıların ise buna gerek olmadığını belirttikleri tespit edilmiştir. Bulgulardan hareketle Türkçenin ikinci dil olarak öğretiminde konuşma dili öğretimine yeri geldiğinde başvurulması gerektiği, bunu yaparken gerçek yaşam deneyimlerinden yararlanılmasının önemli olduğu ve öğrenicilere ölçünlü dil ile konuşma dili arasındaki benzerlik ve farklılıkların kavratılmasının gerektiği gibi öneriler sunulmuştur.

Konuşma dili, konuşma becerisi, ikinci dil öğretimi, Türkçe öğretimi.